Rób coś dobrze albo tego nie rób

Po ostatnich szkoleniach, w których wzięłam udział dochodzę do wniosku – że być może przed zapisem i opłatą, warto prosić potencjalnego trenera o krótki wywiad w celu diagnozy jego/ jej typu osobowości. Wówczas nie kupujemy kota w worku i  mniej więcej przygotowujemy się mentalnie na to – co nas czeka. Dbamy w ten sposób o swój komfort uczenia się i potencjalne efekty, na które się umawiamy.

Pierwszy trener to pani o typie osobowości ENFP. Pełna pozytywnej energii na poziomie przerwy kawowej poprzedzającej zajęcia, a potem już tylko chaos, dużo wypowiadanej treści i mało w tym wartości merytorycznej, brak ciągu logicznego w przedstawianiu teorii i zaprzeczanie sobie w tym co mówiła za chwilę, obietnice że oto się coś wydarzy i działo się coś innego. Najdziwniejsze było to, że najpierw model jaki przedstawiała miał być do zastosowania w biznesie a potem pod wpływem informacji zwrotnych zmieniła zdanie i ze smutkiem przyznała, że może jednak jest inaczej. Szokujące były też informacje o tym, że pani prowadzi terapię bez uprawnień i superwizji bo i też jeszcze kończy studia psychologiczne. I jak tu nie sprawdzać dyplomów czy uprawnień osób, z usług których chcemy skorzystać by w razie mieć do czynienia z fachowcem, ale też móc dochodzić swoich praw?

Drugie doświadczenie jest związane z panem, który być może się fachowcem w swojej dziedzinie ale za to ma zerowe umiejętności przekazywania tej wiedzy na prowadzonym przez siebie szkoleniu. Uwielbiał   robić z siebie na przemian ofiarę, by zaraz potem tworzyć wrażenie gwiazdora, który odcisnął głęboki znak na jakimś prowadzonym projekcie. Typ osobowości to INFP. Po 3 dniach mam poczucie straty czasu, frustracji (bo to jednak 3 dni z życia), braku dodatkowej wiedzy i umiejętności. Opis szkolenia prezentował się wspaniale – a rzeczywistość przyniosła wielką niespodziankę w postaci niczego wartościowego. Tu znowu pojawiły się piękne słowa, opowieści o tym, czego to nie będziemy robić. Potem był powtórzony ten sam sens po raz kolejny tylko innymi słowy, a następnie była powtórka wcześniejszego szkolenia.

Inny przykład to trenerka, która się chwali wysokimi kwalifikacjami w temacie zarządzania czasem. Kłopot tylko polega na tym, że sama rozmija się z czasem na każdym kroku. Nie jest w stanie zrealizować założeń szkolenia zakontraktowanego u Klienta. Twierdzi przy tym, że to wina grupy że nie zdążyła zrobić programu. Płynie z treścią i formą, skupiając się przy tym na znanym sobie jakimś tajemnym sensie tego co mówi – ale już nie uwzględnia potrzeb grupy. Opowiada historie, które nie zawsze są związane z tematem wiodącym, sama śmieje się ze swoich dowcipów ale to grupa, jej zdaniem, nie ma poczucia humoru i brak jej zaangażowania. Typ osobowości ENFP.

Każda z tych osób po zajęciach dostała bardzo niskie oceny i trudne informacje zwrotne dotyczące swoich kompetencji. Były to trudne momenty, próby tłumaczenia się problemami osobistymi, niższą w danym dniu formą psycho-fizyczną, brakiem snu i tym, że dziś wyjątkowo tej osobie „nie wyszło”. Tylko czy profesjonalista szuka usprawiedliwień czy raczej powodów by doskonalić swój warsztat trenerski? Zadziwia też fakt, że żadna z tych opisywanych osób nie brała pod uwagę potrzeb grupy, nie rozpoznawała z kim ma do czynienia na poziomie strategii i nawyków myślowych czy preferowanych form komunikacji. Każda z nich mówiła po zajęciach, że się bardzo starała i dała z siebie wszystko podczas szkolenia.

Brak feedbacku, brak struktury, chaos, brak realizacji planu jaki jest kontraktem na zajęcia – to przyczyny dlaczego niektórzy przestają chcieć się uczyć i rozwijać. Dziś wielu osobom wydaje się, że każdy może być coachem, mentorem lub trenerem. A co jeśli kompletnie do takiej roli się nie nadaje? Niech robi to w czym jest dobry – jako specjalista, ekspert. A skoro podejmuje wysiłki by uczyć i rozwijać innych to niech ma odwagę zbierać żniwo po tym, co sieje na takich szkoleniach …