Manager na poziomie Mistrza

Spotkałam się ostatnio z potencjalnym Klientem, który miał skorzystać z procesu coachingu managerskiego. Jakież było moje zaskoczenie kiedy dowiedziałam się od Niego, że w zakresie zarządzania i skuteczności już jest na poziomie mistrza. Nie potrzebuje niczego usprawniać, bo to co potrafi i do tej pory Mu się sprawdzało – to jest droga, którą dalej chce kroczyć. Czemu więc miało służyć to spotkanie? Dowiedziałam się, że Pan potrzebuje wyzwań intelektualnych i raczej potwierdzenia – jaki już jest dobry w różnych obszarach.

Nie bardzo miałam możliwość prowadzenia konwersacji w Managerem lub zadawania Mu pytań, bo prowadził głównie monolog. W swojej autoprezentacji skupił się przede wszystkim na swoim wielkim JA, na tym, kogo zna i kto i kiedy Go zaprosił do współpracy, w jakich organizacjach zajmował kluczowe stanowiska, ile wie i jakie książki lub teorie poznał, jakie wykształcenie i  stan majątkowy posiada. Próbowałam nawet wbić się z informacją o tym, że w byciu liderem jest ważniejsze „kim człowiek jest, a nie co posiada lub kogo zna”, ale musiałam zacząć machać ręką by zatrzymać tyradę kolejnych argumentów tegoż Klienta o swojej wyjątkowości. Miałam poczucie, że w trakcie tego spotkania jestem „publicznością występu jednego aktora”, który po zaprezentowaniu określonych treści będzie wymagał uwielbienia, poklasku i wdzięczności, za to – że dostąpiłam zaszczytu poznania kogoś tak wyjątkowego.

Na moje pytanie o potrzeby rozwojowe – niestety nie był w stanie ich rozpoznać i udzielić odpowiedzi. Przerzucił nawet odpowiedzialność na mnie za to, bym to ja wskazała Mu priorytety do rozwoju i doskonalenia. O swoim stylu pracy z ludźmi powiedział jedynie, że „rzuca ludzi na głęboką wodę” żeby sobie radzili sami, bo ten kto jest silny przetrwa, a ci słabi odpadną w sposób naturalny. W taki sposób był wychowywany, że sam się uczył życia – więc wychodzi z założenia, że to jest najlepsza forma rozwoju dla innych. Poziom krytycyzmu i ocennych komentarzy w Jego wypowiedziach był tak duży, że pierwszy raz wyszłam z takiego spotkania zapoznawczego zmęczona.

Nigdy wcześniej też nie spotkałam w biznesie kogoś o tak niskim poziomie świadomości samego siebie, własnego potencjału, talentów, efektów wywieranego wpływu oraz wyraźnych ograniczeń. Typ osobowości Managera to INTJ.

Kluczowe obszary do rozwoju, które ów Manager ujawnił w trakcie spotkania, to przede wszystkim:

• Umiejętności społeczne: budowanie relacji, słuchanie, empatia, zadawanie pytań, ciekawość drugiego człowieka, uważność, okazywanie zrozumienia i wsparcia
• Rozszerzanie swojego stylu zarządzania o coaching, mentoring, konsultacje, instruowanie
• Obniżenia poziomu krytycyzmu w stosunku do świata zewnętrznego i siebie samego
• Urealnienie obrazu samego siebie
• Dawanie feedbacku z uwzględnieniem poziomu kompetencji i wrażliwości pracownika
• Budowanie partnerskich relacji z innymi w tej organizacji (postawa nie znosząca sprzeciwu nie pomaga Mu dziś budować relacji z innymi)
• Budowanie autorytetu w oparciu o to kim jest a nie jaką pozycję zajmuje w firmie
• Komunikowanie swoich oczekiwań i celów w dopasowaniu do poziomu intelektualnego rozmówcy, jego potrzeb, wartości i motywów

Ponieważ Pan odmówił uczestniczenia w assessmencie i pozyskania informacji zwrotnej od swojego przełożonego – do procesu coachingowego nie doszło. Zrezygnowałam też z dalszych prób przekonywania Go o tym, że mając taki potencjał przywódczy może osiągać spektakularne sukcesy w roli Managera i Lidera.

Mam duże wątpliwości, czy Pan jest gotowy na zmierzenie się z informacjami o sobie, które byłby w sprzeczności z Jego wyrobionym zdaniem, teoriami o energii kosmicznej, karmiczności i rozwoju duchowym i przepracowanie czegokolwiek w trakcie kilkumiesięcznego kontraktu. Ten przypadek to potwierdzenie, że siła strefy komfortu jest ogromna i strach ma wielkie oczy, kiedy tę strefę trzeba opuścić by doświadczyć nowej jakości życia i pracy.

I jeśli ktoś uznał siebie już dziś za mistrza – może tylko przegrać. Życie bowiem pokazuje, że to potrafimy robić jeszcze wczoraj na poziomie mistrzowskim może nie wystarczyć – by poradzić sobie z jakimś wyzwaniem jutro. Mistrzostwo wiec, to nie efekt ani stan, który da się utrzymać, lecz proces i droga którą warto kroczyć każdego dnia.

Mam nadzieję, że ten Manager kiedyś znajdzie sposób na połączenie siły swojego intelektu i serca i zrozumie, że: „Celem lidera nie jest sprawianie, aby ludzie mieli o nim jak najlepsze zdanie. Celem wielkiego lidera jest sprawić, by ludzie lepiej myśleli o sobie.” I, że nie jest sztuką przeczytać wiele książek, skończyć kolejne studia lub poznać osobistości świata nauki i polityki. Najważniejsze bowiem jest to, jak człowiek potrafi z tej wiedzy korzystać, dzielić się nią z innymi i być w zgodzie ze sobą….

Masz doświadczenia w kontaktach z takimi osobami, które kochają tylko siebie? lub mają tak wysokie mniemanie o sobie, że nikt inny nie jest w stanie im dorównać? albo też są tak oczytane i mocne intelektualnie, że szanują tylko osoby im podobne?