Gen przedsiębiorczości

Wydawałoby się, że takie rzeczy mają miejsce tylko w Ameryce …ale chyba nie do końca.

Obejrzałam na kanale Travel program w którym doradca z 20 letnim doświadczeniem w hotelarstwie ratuje podupadłe lub stojące na granicy bankructwa hotele. Przyznam, że ta historia to prawdziwa komedia dostarczająca emocji z każdą minutą – głównie ze względu na brak wyobraźni i niefrasobliwość głównego bohatera.

Właściciel hotelu w New Port podejmował przez lata takie decyzje biznesowe, które nie dość, że wpędziły go w kłopoty finansowe, to też sprawiły że standard hotelu się obniżył.

Nie dbał o odpowiednie wyposażenie pokoi, regularne renowacje, pranie pościeli i narzut, czy czyszczenie klimatyzacji ani też o reklamę hotelu przy okazji różnych lokalnych imprez. Zakupił za to nowy dach za 45 tys dolarów nad basenem z którego nikt nie chciał korzystać – bo straszyły wokół niego pordzewiałe rury, stare i nieużywane jacuzzi oraz dekoracje pamiętające poprzednia epokę. Jakuzzi kosztowały pana 20 tysięcy USD i nigdy nie zostały podłączone bowiem nie sprawdził on regulacji prawnych, które by mu na to na pozwalały. Ich niewłaściwe składowanie sprawiło że sprzęt został zniszczony i zapleśniał wiec nadawał się jedynie do wyrzucenia. Ponad 120 tys usd zapłacił za najnowocześniejszy sprzęt do siłowni i wstawił go do dawnej sali balowej. Liczył przy tym, że sam sprzęt podniesie standard hotelu na tyle, że klienci będą walić drzwiami i oknami. Nie pomyślał jednak o tym żeby w owej sali balowej postawić szatnie/ przebieralnie i zareklamować to miejsce lokalnym mieszkańcom. Na 180 pokoi hotelowych pan miał tylko 8 pracowników którzy zajmowali się ich wyposażeniem i sprzątaniem.

Pani manager pracująca tam przez kilkanaście lat skupiała się na ogarnianiu bieżącej sytuacji i jak to określiła: ratowaniu właściciela przed nim samym. Hotel nie miał żadnych rozwiązań systemowych, planowanych działań, strategii sprzedaży i promocji. Sam doradca z programu telewizyjnego był załamany poziomem kompetencji i filozofii pracy pana właściciela i tylko zatrudnienie dyrektora zarządzającego z pełną władzą i odpowiedzialnością mogło to miejsce uratować. Bardzo jestem ciekawa czy tak się rzeczywiście stało. Program nie mówił już o losach hotelu za jakiś czas.

Pan właściciel zaprezentował się jako fantasta marzyciel, któremu obce są analizy biznesowe, decyzje podejmował pod wpływem impulsu i wykazywał się wysokim poziomem samozadowolenia na zmianę z frustracją bo jego pomysły nie przynosiły żadnych efektów. Hotel jako organizacja nie miała lidera który wiedział dokąd ten biznes zmierza, co jest jego głównym celem, jakie działania warto podejmować w perspektywie długoterminowej i jakie są bieżące priorytety, jak wykorzystać nowe technologie, co się dzieje w lokalnej społeczności i jak łączyć interesy z tymi, którzy oferują działania wspierające rozwój hotelarstwa. Często też mylił ilość podejmowanych działań czy pomysłów z efektywnością czy produktywnością. Jednym słowem – kompletny brak genu przedsiębiorczości.

Właściciel hotelu miał typ osobowości ESFP.

Piszę o tej historii bo typ osobowości ESFP rzadko pojawia się w korporacjach na stanowiskach managerskich. Do tej pory nie zdarzyło się mi z taką osobą współpracować i niezwykle ciekawe to było dla mnie doświadczenie kiedy słuchałam wypowiedzi pracowników w programie o współpracy z takim szefem.  Niezwykłe też było to, że wszystkie działania właściciela prowadziły do zagłady jego własnego biznesu.

Znasz takie osoby, które mimo sprzyjających okoliczności ciągle rzucają sobie kłody pod nogi?